حجه‌الاسلام امام ابوحامد غزالي، ملقب به "زين‌الدين" در سده‌ي پنجم در توس مي‌زيست. وي پس از تحصيل مقدماتي علوم در خراسان به بغداد رفت و در نظاميه‌ي آن شهر به تدريس مشغول شد و خيلي زود به امام عراق مشهور گشت؛ چنان‌چه پيش از اين به امام خراسان شهرت يافته بود. غزالي در مدت حضورش در بغداد انقلابي در فقه ايجاد كرد و كتاب‌هايي در اين زمينه نگاشت. وي يكي از كساني است كه در طول سده‌هاي متمادي در عرصه‌ي تربيت و مسائل مربوط به آن سرآمد بود. از جمله آثار برجسته‌ي ايشان مي‌توان به احياء علوم‌الدين، منهاج‌العابدين، بدايه الهدايه، ميزان‌العمل، ايها‌الولد و... اشاره كرد. در اين كتاب كه جنبه‌ي اخلاقي و تربيتي دارد، مواعظ و سخنان باقي‌مانده از غزالي در سه فصل گنجانده شده است. فصل نخست به عبارتي از كتاب "احياء"، "بدايه الهدايه" و ديگر آثار اختصاص دارد. فصل دوم از رساله‌ي مشهور ايشان به نام "ايهاالولد" اقتباس شده كه شامل نصايح و مواعظي براي مسلمانان در هر زماني است. فصل سوم نيز به بيان بيماري‌اي اختصاص دارد كه غزالي آن را بيماری‌ای مهلك ناميده است: بيماري هلاك‌كننده‌اي كه غرور نام دارد و امام رساله‌اي جداگانه نيز براي آن نوشته است.